杨基·明
煮得新醅滟滟红,
省垣谁与晚樽同。
人当暂别情偏恶,
诗到无聊语更工。
江浦荷花双鹭雨,
驿亭杨柳一蝉风。
论文若到虞杨地,
应对清江忆范公。
杨基·明
白发青瞳寿者身,
每逢佳节话咸淳。
百年未尽四千日,
来岁还周九十春。
迁客无家空望拜,
孤臣有表竟谁陈。
今朝风雨茅茨底,
应对儿孙说远人。
杨基·明
几日西清昼掩屏,
绿尘幽藓遍闲厅。
病中事少翻嫌健,
醉里愁多只愿醒。
误响閤铃飞夜鹊,
偶摊书卷落秋萤。
萍踪已办东南别,
风雨长更各自听。
杨基·明
月帔星冠敞翠屏,
白腮红颊两眉青。
鱼鳞小殿波纹滑,
龙尾长旗雨气腥。
巫女沉牛歌宛转,
彭郎回马拜娉婷。
兰舟愿祝东风便,
一夜夷犹过洞庭。
杨基·明
轻帆短楫溯烟波,
叠渚回舟奈远何。
一路诗从愁里得,
二分春向客中过。
江通汉水晴偏绿,
山入湘云晚更多。
何处思君肠欲断,
楚妃祠下听吴歌。
杨基·明
桂阳江口望祁阳,
叠叠烟云入渺茫。
高树绿阴千嶂湿,
野棠疏雨一篱香。
纵无春在犹回首,
况有鹃啼合断肠。
惆怅东湖堤上柳,
暖风轻絮正悠扬。
杨基·明
曾见重华巡狩来,
漓江庙宇野棠开。
山无桧柏皆岩穴,
地有芝苓尽药材。
花布短衣齐膝制,
竹皮长帽覆眉裁。
也应风土交州近,
丹荔红椒不用栽。
杨基·明
减衣时节尚寒天,
暂倚东风泊画船。
十里楼台仍细雨,
五侯池馆又新烟。
且簪杨柳酬佳节,
莫对桃花忆去年。
总是无情也肠断,
鹧鸪声里又啼鹃。
杨基·明
欲唱清歌却掩襟,
晚风亭子落花深。
坐中年少休轻听,
此曲先皇有赐金。
杨基·明
缕缕轻烟细细风,
秋千池馆万家同。
高低草色相参绿,
深浅桃花各自红。
人意尽随流水去,
风光都在笑声中。
多情白发并州客,
坐对西南雪满峰。
杨基·明
清歌一曲动梁尘,
只忆当时泪满巾。
何况春归花落尽,
眼前漂泊两三人。
杨基·明
三湘风雨五湖春,
万里相思一病身。
能向此中魂不断,
更无愁处可愁人。