杨基·明
我年六六鬓如丝,
见汝三龄却两期。
愿得汝长并我老,
太平还说乱离时。
杨基·明
两树红蕉隔禁扉,
晓凉携伴试罗衣。
金铃小犬迎人吠,
应怪秋来出院稀。
杨基·明
水性日就下,
大江日东驰。
不知舟行远,
但觉青山移。
我方念俦侣,
手反坐拄颐。
天风吹衣裳,
明月来相随。
乘流非不住,
逝者乃如斯。
滔滔适意中,
忽然令人悲。
壮岁难再得,
修名安可期。
杨基·明
何处飞来十二红,
万年枝上立东风。
楚王宫殿皆零落,
说尽春愁暮雨中。
杨基·明
坐有重毡食有鱼,
眼能识字手能书。
山于秋水船头看,
家在春波门外居。
杨基·明
半晌无言却敛眉,
玉簪斜堕翠鬟欹。
相逢莫说伤心事,
才入深宫自得知。
杨基·明
暮江散微雨,
风定波自碧。
一鹭立不飞,
双鸿递相直。
余烟菱女唱,
新月渔郎笛。
此处忽怀人,
相思杳何极。
杨基·明
十年在羁旅,
未尝忧别离。
如何与君辞,
怆如失群麋。
君才非我俦,
语默皆可师。
温温霜天裘,
细细当暑絺。
不劳绮绣文,
自然适时宜。
嗟我百无补,
不异面有眉。
既乏视听功,
宁免耳目嗤。
君行值重午,
高花发榴葵。
荆人击鼍鼓,
舟楫挟两旗。
当时怀沙心,
后世为水嬉。
作歌赠君别,
秋风以为期。
杨基·明
朝行湘竹下,
暮宿湘竹中。
云情与雨态,
万变俄不同。
密密深翳日,
疏疏细含风。
新梢露袅袅,
老节烟蒙蒙。
纷如千灵妃,
从以万青童。
幡幢列缥缈,
环佩摇丁东。
来从蔚蓝天,
步入东华宫。
怅望不可即,
翩然若惊鸿。
夭矫喜而笑,
低回俯乃恭。
质坚本外直,
性洁缘中空。
籊尔中弦矢,
揉之可彤弓。
冰雪誓不易,
肯与时污隆。
今朝揭春晴,
更觉翠色浓。
戢戢琅玕丛,
忽见桃花红。
直疑路不远,
便与桃源通。
我欲捐轻舟,
褰衣入崆峒。
春禽迎我啼,
音响谐丝桐。
终当听山雨,
自号苍莨翁。
杨基·明
春云阴阴围绣幄,
梨花风紧罗衣薄。
白头官妓近前歌,
一曲才终泪先落。
收泪从容说姓名,
十三歌学郭芳卿。
先皇最爱芳卿唱,
五凤楼前乐太平。
鼎湖龙去红妆委,
此曲宜歌到人耳。
潜向东风作慢腔,
梨园不信芳卿死。
从此京华独擅场,
时人争识杜韦娘。
芙蓉秋水黄金殿,
芍药春屏白玉堂。
风尘回首江南老,
衰鬓如丝颜色槁。
深叹无人听此词,
纵能来听知音少。
说罢重歌尔莫辞,
我非徒听更能知。
樽前多少新翻调,
一度相思一皱眉。
杨基·明
鉴湖五月凉风起,
荷叶荷花香旎旎。
先生到县花正开,
濯足船头弄秋水。
圣朝复兴文武科,
诸生习射更弦歌。
他年大比登髦俊,
应报新昌县里多。
杨基·明
青青杨柳深深竹,
雨里绛桃开一簇。
羞将瘦蹇逐金鞍,
着屐看花仍不俗。
花枝净洗胭脂面,
老眼惊如梦中见。
已拚春色过三分,
何止东风吹一片。
只恐天晴是暮春,
半随流水半成尘。
淡烟芳草长于路,
作意能来有几人。