韩愈·唐
落叶不更息,
断蓬无复归。
飘飖终自异,
邂逅暂相依。
悄悄深夜语,
悠悠寒月辉。
谁云少年别,
流泪各沾衣。
韩愈·唐
马厌谷兮,
士不厌糠籺;土被文绣兮,
士无短褐。
彼其得志兮,
不我虞;一朝失志兮,
其何如。
已焉哉,
嗟嗟乎鄙夫。
韩愈·唐
剥剥啄啄,
有客至门。
我不出应,
客去而嗔。
从者语我,
子胡为然。
我不厌客,
困于语言。
欲不出纳,
以堙其源。
空堂幽幽,
有秸有莞。
门以两板,
丛书于间。
窅窅深堑,
其墉甚完。
彼宁可隳,
此不可干。
从者语我,
嗟子诚难。
子虽云尔,
其口益蕃。
我为子谋,
有万其全。
凡今之人,
急名与官。
子不引去,
与为波澜。
虽不开口,
虽不开关。
变化咀嚼,
有鬼有神。
今去不勇,
其如后艰。
我谢再拜,
汝无复云。
往追不及,
来不有年。
韩愈·唐
登高望烽火,
谁谓塞尘飞。
王城富且乐,
曷不事光辉。
勿言日已暮,
相见恐行稀。
愿君熟念此,
秉烛夜中归。
我歌宁自感,
乃独泪沾衣。
韩愈·唐
居闲食不足,
从仕力难任。
两事皆害性,
一生恒苦心。
黄昏归私室,
惆怅起叹音。
弃置人间世,
古来非独今。
韩愈·唐
南阳郭门外,
桑下麦青青。
行子去未已,
春鸠鸣不停。
秦商邈既远,
湖海浩将经。
孰忍生以戚,
吾其寄馀龄。
韩愈·唐
日薄风景旷,
出归偃前檐。
晴云如擘絮,
新月似磨镰。
田野兴偶动,
衣冠情久厌。
吾生可携手,
叹息岁将淹。
韩愈·唐
天街东西异,
祗命遂成游。
月明御沟晓,
蝉吟堤树秋。
老僧情不薄,
僻寺境还幽。
寂寥二三子,
归骑得相收。
韩愈·唐
曲江千顷秋波净,
平铺红云盖明镜。
大明宫中给事归,
走马来看立不正。
遗我明珠九十六,
寒光映骨睡骊目。
我今官闲得婆娑,
问言何处芙蓉多。
撑舟昆明度云锦,
脚敲两舷叫吴歌。
太白山高三百里,
负雪崔嵬插花里。
玉山前却不复来,
曲江汀滢水平杯。
我时相思不觉一回首,
天门九扇相当开。
上界真人足官府,
岂如散仙鞭笞鸾凤终日相追陪。
韩愈·唐
今日是何朝,
天晴物色饶。
落英千尺堕,
游丝百丈飘。
泄乳交岩脉,
悬流揭浪标。
无心思岭北,
猿鸟莫相撩。
韩愈·唐
乞雨女郎魂,
炰羞洁且繁。
庙开鼯鼠叫,
神降越巫言。
旱气期销荡,
阴官想骏奔。
行看五马入,
萧飒已随轩。
韩愈·唐
祖席洛桥边,
亲交共黯然。
野晴山簇簇,
霜晓菊鲜鲜。
书寄相思处,
杯衔欲别前。
淮阳知不薄,
终愿早回船。