王昌龄·唐
孤舟微月对枫林,
分付鸣筝与客心。
岭色千重万重雨,
断弦收与泪痕深。
王昌龄·唐
西宫夜静百花香,
欲卷珠帘春恨长。
斜抱云和深见月,
朦胧树色隐昭阳。
王昌龄·唐
奉帚平明金殿开,
暂将团扇共徘徊。
玉颜不及寒鸦色,
犹带昭阳日影来。
王昌龄·唐
金井梧桐秋叶黄,
珠帘不卷夜来霜。
熏笼玉枕无颜色,
卧听南宫清漏长。
高殿秋砧响夜阑,
霜深犹忆御衣寒。
银灯青琐裁缝歇,
还向金城明主看。
奉帚平明金殿开,
且将团扇暂徘徊。
玉颜不及寒鸦色,
犹带昭阳日影来。
真成薄命久寻思,
梦见君王觉后疑。
火照西宫知夜饮,
分明复道奉恩时。
长信宫中秋月明,
昭阳殿下捣衣声。
白露堂中细草迹,
红罗帐里不胜情。
王昌龄·唐
阏氏黄叶落,
妾望自登台。
月出碧云断,
单于秋色来。
胡兵沙塞合,
汉使玉关回。
征客无归日,
空悲蕙草摧。
[一作李白诗]
王昌龄·唐
桃花四面发,
桃叶一枝开。
欲暮黄鹂啭,
伤心玉镜台。
清筝向明月,
半夜春风来。
王昌龄·唐
昨夜风开露井桃,
未央前殿月轮高。
平阳歌舞新承宠,
帘外春寒赐锦袍。
王昌龄·唐
握中铜匕首,
粉锉楚山铁。
义士频报雠,
杀人不曾缺。
可悲燕丹事,
终被狼虎灭。
一举无两全,
荆轲遂为血。
诚知匹夫勇,
何取万人杰。
无道吞诸侯,
坐见九州裂。
王昌龄·唐
南渡洛阳津,
西望十二楼。
明堂坐天子,
月朔朝诸侯。
清乐动千门,
皇风被九州。
庆云从东来,
泱漭抱日流。
升平贵论道,
文墨将何求。
有诏征草泽,
微诚将献谋。
冠冕如星罗,
拜揖曹与周。
望尘非吾事,
入赋且迟留。
幸蒙国士识,
因脱负薪裘。
今者放歌行,
以慰梁甫愁。
但营数斗禄,
奉养每丰羞。
若得金膏逐,
飞云亦何俦。
王昌龄·唐
音书杜绝白狼西,
桃李无颜黄鸟啼。
寒雁春深归去尽,
出门肠断草萋萋。
王昌龄·唐
卢溪郡南夜泊舟,
夜闻两岸羌戎讴。
其时月黑猿啾啾,
微雨沾衣令人愁。
有一迁客登高楼,
不言不寐弹箜篌。
弹作蓟门桑叶秋,
风沙飒飒青冢头,
将军铁嗯汗血流,
深入匈奴战未休。
黄旗一点兵马收,
乱杀胡人积如丘。
疮病驱来配边州,
仍披漠北羔羊裘。
颜色饥枯掩面羞,
眼眶泪滴深两眸。
思还本乡食牦牛,
欲语不得指咽喉。
或有强壮能噫呦,
意说被他边将仇。
五世属藩汉主留,
碧毛毡帐河曲游。
橐驼五万部落稠,
敕赐飞凤金兜鍪。
为君百战如过筹,
静扫阴山无鸟投。
家藏铁券特承优,
黄金千斤不称求。
九族分离作楚囚,
深溪寂寞弦苦幽。
草木悲感声飕飀,
仆本东山为国忧。
明光殿前论九畴,
簏读兵书尽冥搜。
为君掌上施权谋,
洞晓山川无与俦。
紫宸诏发远怀柔,
摇笔飞霜如夺钩。
鬼神不得知其由,
怜爱苍生比蚍蜉。
朔河屯兵须渐抽,
尽遣降来拜御沟。
便令海内休戈矛,
何用班超定远侯。
使臣书之得已不?
王昌龄·唐
吴姬越艳楚王妃,
争弄莲舟水湿衣。
来时浦口花迎入,
采罢江头月送归。
荷叶罗裙一色裁,
芙蓉向脸两边开。
乱入池中看不见,
闻歌始觉有人来。