唐寅·明
山回水抱独往,
路深树密迷家。
有客隔林借问,
惊禽蹴落藤花。
唐寅·明
忍把残红扫作堆,
粉粉雨里毁垣颓。
蛤蜊上市惊新味,
鹈鴃催人在洗杯。
肯唱骊歌送春去,
悔教羯鼓彻明催。
烂开赚我平添老,
知到来年可烂开。
唐寅·明
芝鞋布蚁罢春游,
粉蝶黄蜂各自愁。
池面风回公簇聚,
陌场人散鞠场休。
胶粘日月无长策,
酒对荼蘼有近忧。
苏小堤头试翘首,
碧云暮合隔红楼。
唐寅·明
能赋相如已倦游,
伤春杜甫不禁愁。
头扶残醉方中酒,
面对飞花怕倚楼。
万片风飘难割舍,
五更人起可能留。
妍媸双脚撩天去,
千古茫茫土一丘。
唐寅·明
溪水东流日转西,
杏花零落草萋迷。
山翁既醒已然醉,
野鸟如歌复似啼。
六代寝陵埋国媛,
五陵车马斗家姬。
邻东谢却看花伴,
陌上无心手共携。
唐寅·明
春归不得驻须臾,
恙落宁知剩有无。
新草漫生天际绿,
衰颜又改镜中朱。
映门未遇偷香椽,
坠溷番成逐臭夫。
无恨伤心多少泪,
朝来枕上眼应枯。
唐寅·明
崔徽自写镜中真,
洛水谁传赋里神。
节序推移比弹指,
铅华狼籍又辞春。
红颜光蜕三生骨,
紫陌香消一丈尘。
绕树百回心语口,
明年勾管是何人。
唐寅·明
春尽愁中与病中,
花枝遭雨又遭风。
鬓边旧白增新白,
树底深红换浅红。
漏刻已随香篆了,
钱囊甘为酒杯空。
向来行乐城东路,
青草池塘乱活东。
唐寅·明
蛰燕还巢未定时,
村翁散社醉扶儿。
粉粉花事成无赖,
默默春心怨欲私。
双脸胭脂开北地,
五更风雨葬西施。
匡床自拂眠清画,
一缕茶烟扬鬓丝。
唐寅·明
红满苔阶绿满枝。
杜宇声声,
杜宇声悲。
交欢未久又分离。
彩凤孤飞,
彩凤孤栖。
别后相思是几时。
后会难知,
后会难期。
此情何以表相思。
一首情词,
一首情诗。
唐寅·明
人生七十古来少,
前除幼年后除老。
中间光阴不多时,
又有炎霜与烦恼。
花前月下得高歌,
急需满把金樽倒。
世人钱多赚不尽,
朝里官多做不了。
官大钱多心转忧,
落得自家头白早。
春夏秋冬捻指间,
钟送黄昏鸡报晓。
请君细点眼前人,
一年一度埋荒草。
草里高低多少坟,
一年一半无人扫。
唐寅·明
雨打梨花深闭门。
孤负青春,
虚负青春。
赏心乐事共谁论。
花下销魂,
月下销魂。
愁聚眉峰尽日颦。
千点啼痕,
万点啼痕。
晓看天色暮看云。
行也思君,
坐也思君。