姜夔·宋
杨侯笔力天下奇,
早岁豪颜相追随。
一班略见客亭槁,
文采炳蔚惊群儿。
长安城中择幽棲,
静退不愿时人知。
大书前荣号雾隐,
意与风虎云龙期。
人皆炫耀身陆离,
见草而悦忘皋比。
南山十日不下食,
君子一变谁能窥。
正论不作世道微,
通都大邑多狐狸。
惜君爪牙不得施,
公超五里亦奚为。
姜夔·宋
龙尾回平野,
檐牙出翠微。
望山怜绿远,
坐树觉春归。
草合平吴路,
鸥忘霸越机。
午凉松影乱,
白羽对禅衣。
姜夔·宋
晴窗日日拟雕虫,
惆怅明时不易逢。
二十五弦人不识,
淡黄杨柳舞春风。
姜夔·宋
人家多住竹篱中,
杨柳疏疏尚带风。
记得下孤城下路,
白云依旧两三篷。
姜夔·宋
前日松间步屧归,
更将荷叶障秋晖。
如今城里抛团扇,
应是山中试裌衣。
水有秋容连渐少,
树含凉气鸟慵飞。
炎天既懒趋城市,
从此尤须峦翠微。
姜夔·宋
发已星星带已宽,
徐郎犹自客长安。
家山竹好无由看,
谩种庭心一两竿。
姜夔·宋
世路苍黄总是愁,
暮年须得小优游。
如今渐觉知心少,
胜种青青伴白头。
姜夔·宋
句入冰轮冷,
愁因玉宇开。
可无如此客,
犹恨不能杯。
好句长城立,
寒鸦结陈来。
箜篌晨这手,
拚却断肠回。
姜夔·宋
寒食飞红满帝城。
慈乌相对立,
柳青青。
玉阶端笏细陈情。
天恩许,
春尽可还京。
鹊报倚门人。
安舆扶上了,
更亲擎。
看花携乐缓行程。
争迎处,
堂下拜公卿。
姜夔·宋
梁州、转关绿腰、醉吟商湖渭州、历弦薄媚也。
予每念之。
辛亥之夏,
予谒杨廷秀丈於金陵邸中,
遇琵琶工,
解作醉吟商湖渭州,
因求得品弦法,
译成此谱,
实双声耳
又正是春归,
细柳暗黄千缕。
暮鸦啼处。
梦逐金鞍去。
一点芳心休诉。
琵琶解语。
姜夔·宋
格下轩窗枕水开,
画船忽载故人来。
与君同过西城路,
却指烟婆独自回。
姜夔·宋
搴裳望洞庭,
眼过天一角。
初别未甚愁,
别久今始觉。
作笺非无笔,
寒雁不肯落。
芦花待挐音,
怪底北风恶。