黄庭坚·宋
东风吹柳日初长。
雨馀芳草斜阳。
杏花零乱燕泥香。
睡损红妆。
宝篆烟消龙凤,
画屏云锁潇湘。
夜寒微透薄罗裳。
无限思量。
黄庭坚·宋
东君未试雷霆手。
洒雪开春春锁透。
帝台应点万年枝,
穷巷偏欺三径柳。
峰排群玉森相就。
中有摩围为领袖。
凝香窗下与谁看,
一曲琵琶千万寿。
黄庭坚·宋
青壶乃似壶中谪。
万象光辉森宴席。
红尘闹处便休休,
不是个中无皂白。
歌烦舞倦朱成碧。
春草池塘凌谢客。
共君商略老生涯,
归种玉田秧白石。
黄庭坚·宋
翰林本是神仙谪。
落帽风流倾座席。
坐中还有赏音人,
能岸乌纱倾大白。
江山依旧云横碧。
昨日主人今日客。
谁分宾主强惺惺,
问取矶头新妇石。
黄庭坚·宋
凌歊台上青青麦。
姑熟堂前余翰墨。
暂分一印管江山,
稍为诸公分皂白。
江山依旧云空碧。
昨日主人今日客。
谁分宾主强惺惺,
问取矶头新妇石。
黄庭坚·宋
庾郎三九常安乐。
使有万钱无处著。
徐熙小鸭水边花,
明月清风都占却。
朱颜老尽心如昨。
万事休休休莫莫。
樽前见在不饶人,
欧舞梅歌君更酌。
黄庭坚·宋
郭泰曾名我,
刘翁复见谁。
入鄽还作和罗槌。
特地干戈相待、使人疑。
秋浦横波眼,
春窗远岫眉。
补陀岩畔夕阳迟。
何似金沙滩上、放憨时。
黄庭坚·宋
少年得意从军乐。
晚岁天教闲处著。
功名富贵久寒灰,
翰墨文章新讳却。
是非不用分今昨。
云月孤高公也莫。
喜欢为地醉为乡,
饮客不来但自酌。
黄庭坚·宋
万里沧江月,
波清说向谁。
顶门须更下金槌。
只恐风惊草动、又生疑。
金雁斜妆颊,
青螺浅画眉。
庖丁有底下刀迟。
直要人牛无际、是休时。
黄庭坚·宋
古风萧索不言归,
贫贱交情富贵非。
世祖本无天下量,
子陵何慕钓鱼矶。
黄庭坚·宋
迷情淡荡不知津,
老却平生梦幻身。
满眼纷华心寂寞,
长安市上酒家人。
黄庭坚·宋
梦寐江南未得归,
清波鰞子上钩肥。
五年身属官仓米,
输与渔人坐钓矶。