文天祥·宋
梦破风烟迥,
衾寒不自由。
钟声到枕曙,
月影入帘秋。
雁过江山老,
蛩吟草树愁。
整冠人共笑,
两月不梳头。
文天祥·宋
黄叶婆娑上钓舟,
唤回旧梦到江流。
多情政自怜樯燕,
两鬓终当付野鸥。
未说离怀向南浦,
须知诗意在夔州。
朔风昨夜吹沙急,
早觉寒声战玉楼。
文天祥·宋
远寺鸣金铎,
疏窗试宝熏。
秋声江一片,
曙影月三分。
倦鹤行黄叶,
痴猿坐白云。
道人无一事,
抱膝看回文。
文天祥·宋
陆氏登三阁,
源明出一麾。
清声光漳浦,
便道拜长基。
赤子歌来暮,
同寅赋去思。
西铭功用大,
伫验顺宁诗。
文天祥·宋
六月廿四夜,
人间热欲炊。
病怀如酒困,
倦睫似书痴。
梦与千年接,
心随万里驰。
客来相问讯,
寄语有新诗。
文天祥·宋
大陆登三阁,
源明出一麾。
临轩亲策后,
上冢过家时。
秋色吴山外,
春风漳水涯。
斯文交独厚,
羌赋送行诗。
文天祥·宋
岁月侵寻见二毛,
剑花冷落鸊鹈膏。
睡馀吸海龙身瘦,
渴里奔云马骨高。
百忌不容亲酒具,
千愁那解减诗豪。
起来大作屠门嚼,
自笑我非儿女曹。
文天祥·宋
苦海周遭断去帆,
东风吹泪向天南。
龙蛇泽里清明五,
燕雀笼中寒食三。
扑面风沙惊我在,
满襟霜露痛谁堪。
何当归骨先人墓,
千古不为丘首惭。
文天祥·宋
家国伤冰泮,
妻孥叹陆沉。
半生遭万劫,
一落下千寻。
各任汝曹命,
那知吾辈心。
人谁无骨肉,
恨与海俱深。
文天祥·宋
地维倾渤澥,
天柱折崑崙。
清夜为挥泪,
白云空断魂。
死生苏子节,
贵贱翟公门。
高庙神灵在,
乾坤付不言。
文天祥·宋
功业飘零五丈原,
如今局促傍谁辕。
挽首北去明妃泪,
啼血南飞望帝魂。
骨肉凋残唯我在,
形容变尽只声存。
洪流千古英雄恨,
兰作行舟柳作樊。
文天祥·宋
空有丹心贯碧霄,
泮冰亡国不崇朝。
小臣万死无遗慨,
曾见天家十八朝。