文天祥·宋
浩劫风尘暗,
衣冠痛百罹。
静传方外学,
晴写狱中诗。
烈士惟名殉,
真人与物违。
世间忙会错,
认取去来时。
文天祥·宋
俨然楚君子,
一日造王庭。
议论探坚白,
精神入汗青。
无书求出狱,
有舌到临刑。
宋故忠臣墓,
真吾五字铭。
文天祥·宋
两月缥囚里,
一年忧患馀。
疏因随事直,
忠故有时愚。
道在身何拙,
心安体自舒。
近来都勘破,
人世只蘧庐。
文天祥·宋
衮衣坐缧絏,
世事亦堪哀。
枕外亲炊黍,
炉边细画灰。
无人泪垂血,
何地骨生苔。
风雪江南路,
梦中行探梅。
文天祥·宋
我自怜人丑,
人方笑我愚。
身生豫让癞,
背发范增疽。
已愧功臣传,
犹堪烈士书。
衣冠事至此,
命也欲何如。
文天祥·宋
久矣忘荣辱,
今兹一死生。
理明心自裕,
神定气还清。
欲了男儿事,
几无妻子情。
出门天宇阔,
一笑暮云横。
文天祥·宋
珙璧衣冠十六传,
更无一士死君前。
自惭重赵非九鼎,
犹幸延韩更数年。
孟博囊头真自爱,
杲卿钩舌要谁怜。
人间信有网常在,
万古西山皎月悬。
文天祥·宋
草合离宫转夕晖,
孤云飘泊复何依?
山河风景元无异,
城郭人民半已非。
满地芦花和我老,
旧家燕子傍谁飞?
从今别却江南路,
化作啼鹃带血归。
文天祥·宋
草合离宫转夕晖,
孤云飘泊复何依。
山河风景元无异,
城郭人民半已非。
满地芦花和我老,
旧家燕子傍谁飞。
从今别却江南日,
化作啼鹃带血归。
文天祥·宋
万里金瓯失壮图,
衮衣颠倒落泥涂。
空流杜宇声中血,
半脱骊龙颔下须。
老去秋风吹我恶,
梦回寒月照人孤。
千年成败俱尘土,
消得人间说丈夫。
文天祥·宋
谯鼓咚咚入四更,
行行三五入西城。
隔壕喝问无人应,
怕恐人来捉眼生。
文天祥·宋
此庙何神三十郎,
问郎行客忒琅珰。
荒阶枕籍无人问,
风露满堂清夜长。