文天祥·宋
道茂数遁甲,
长房得役鬼。
风鉴麻衣仙,
地理青乌子。
择术患不精。
精义本无二。
奇哉梦笔生,
熊鱼掩前氏。
文天祥·宋
黄家紫家斗魏姚,
夷齐玉立青萧萧。
便是人间小天地,
不特水上作萍漂。
文天祥·宋
大明标榜叶氏子,
自称后村门下士。
误言木吉孛为灾,
后村曾发一笑来。
其师流传说如此,
宁知祸福乃不尔。
犀腰貂首徒劳人,
甘藜豢藿无苦辛。
我生有命殊六六,
木孛循环相起伏。
袖中莫出将相图,
尽洗旧学读吾书。
文天祥·宋
月洲月眼阅人多,
且道西州事若何。
朱紫贵人皆好命,
不知中有孔明麽。
文天祥·宋
东郊暗长戟,
死地脱斯须。
庾公兴不浅,
居然屈壮图。
文天祥·宋
独立缥缈之飞楼,
高视乾坤又何愁。
江风萧萧云拂地,
笛声愤怒哀中流。
邻鸡野哭如昨日,
昨日晚晴今日黑。
苍皇已就长途往,
欲往城南忘南北。
文天祥·宋
事殊兴极忧思集,
足茧荒山转愁疾。
汉家山东二百州,
青是烽烟白人骨。
入门依旧四壁空,
一斛旧水藏蛟龙。
年过半百不称意,
此曲哀怨何时终。
文天祥·宋
胡人归来血洗箭,
白马将军若雷电。
蛮夷杂种错相干,
洛阳宫殿烧焚尽。
干戈兵革斗未已,
魑魅魍魉徒为尔。
恸哭秋原何处村,
千村万落生荆杞。
文天祥·宋
寒雨飒飒枯树湿,
坐卧只多少行立。
青春欲暮急还乡,
非关使者徵求急。
欲别上马身无力,
去住彼此无消息。
关塞萧条行路难,
行路难行涩如棘。
男儿性命绝可怜,
十日不一见颜色。
文天祥·宋
江头宫殿锁千门,
千家今有百家存。
面妆首饰杂啼痕,
教我叹恨伤精魂。
自有两儿郎,
忽在天一方。
胡尘暗天道路长,
安得送我置汝傍。
文天祥·宋
乃知贫贱别更苦,
况我飘转无定所。
心怀百忧复千虑,
世人那得知其故。
娇儿不离膝,
哀哉两决绝。
也复可怜人,
里巷尽呜咽。
断肠分手各风烟,
中间消息两茫然。
自断此生休问天,
看射猛虎终残年。
文天祥·宋
北庭数有关中使,
飘飘远自流沙至。
胡人高鼻动成群,
仍唱胡歌饮都市。
中原无书归不得,
道路只今多拥隔。
身欲奋飞病在床,
时独看云泪沾臆。