罗隐·唐
溪风如扇雨如丝,
闲步闲吟柳恽诗。
杯酒疏狂非曩日,
野花狼藉似当时。
道穷谩有依刘感,
才急应无借寇期。
满眼云山莫相笑,
与君俱是受深知。
罗隐·唐
六朝胜事已尘埃,
犹有闲人怅望来。
只道鬼神能护物,
不知龙象自成灰。
犀惭水府浑非怪,
燕说吴宫未是灾。
还识平泉故侯否,
一生踪迹比楼台。
罗隐·唐
万里伤心极目春,
东南王气只逡巡。
野花相笑落满地,
山鸟自惊啼傍人。
谩道城池须险阻,
可知豪杰亦埃尘。
太平寺主惟轻薄,
却把三公与贼臣。
罗隐·唐
行行杯酒莫辞频,
怨叹劳歌两未伸。
汉帝后宫犹识字,
楚王前殿更无人。
年深旅舍衣裳敝,
潮打村田活计贫。
百岁都来多几日,
不堪相别又伤春。
罗隐·唐
乱罹时节懒登临,
试借条风半日吟。
只有远山含暖律,
不知高阁动归心。
溪喧晚棹千声浪,
云护寒郊数丈阴。
自笑疏慵似麋鹿,
也教台上费黄金。
罗隐·唐
野云如火照行尘,
会绩溪边去问津。
才子省衔非幕客,
楚君科第是同人。
狂思下国千场醉,
病负东堂两度春。
他日酒筵应见问,
鹿裘渔艇隔朱轮。
罗隐·唐
东南一望可长吁,
犹忆王孙领虎符。
两地干戈连越绝,
数年麋鹿卧姑苏。
疲甿赋重全家尽,
旧族兵侵太半无。
料得伍员兼旅寓,
不妨招取好揶揄。
罗隐·唐
九华巉崒荫柴扉,
长忆前时此息机。
黄菊倚风村酒熟,
绿蒲低雨钓鱼归。
干戈已是三年别,
尘土那堪万事违。
回首佳期恨多少,
夜阑霜露又沾衣。
罗隐·唐
采香径在人不留,
采香径下停叶舟。
桃花李花斗红白,
山鸟水鸟自献酬。
十万梅鋗空寸土,
三分孙策竟荒丘。
未知到了关身否,
笑杀雷平许远游。
罗隐·唐
往年西谒谢玄晖,
樽酒留欢醉始归。
曲槛柳浓莺未老,
小园花暖蝶初飞。
喷香瑞兽金三尺,
舞雪佳人玉一围。
今日乱罹寻不得,
满蓑风雨钓鱼矶。
罗隐·唐
雪天萤席几辛勤,
同志当时四五人。
兰版地寒俱受露,
桂堂风恶独伤春。
音书久绝应埋玉,
编简难言竟委尘。
唯有广都庞令在,
白头樽酒忆交亲。
罗隐·唐
六枝仙桂最先春,
萧洒高辞九陌尘。
两晋家声须有主,
六朝文雅别无人。
荣驱豹尾抛同辈,
贵上螭头见近臣。
蕲水苍生莫相羡,
早看归去掌丝纶。