苏辙·宋
秋蔬旧采决明花,
三嗅馨香每叹嗟。
西寺衲僧并食叶,
因君说与故人家。
苏辙·宋
垂白相逢四十年,
猖狂情味老俱阑。
论兵顿似前贤语,
莫作当年故目看。
苏辙·宋
身老与世疏,
但有世外缘。
五年客江西,
扫轨谢往还。
依依二三老,
示我马祖禅。
身心忽明旷,
不受垢污缠。
偶成江东游,
欲别空凄然。
缘散众亦去,
飘若风中烟。
华阳本荒邑,
缁素明星悬。
偶然得老尉,
旧依育王山。
琏公善知识,
不见十九年。
我昔未闻道,
问以所入门。
告我从信入,
授我普眼篇。
冉冉百尺松,
起自一寸根。
南归发尽白,
尺书今始传。
不知邻邑中,
乃有门人贤。
百里走相访,
触热汗雨翻。
怀中出诗卷,
清纪如断蝉。
我适病寒热,
气力才绵绵。
空斋默相向,
欲语不能宣。
未暇答佳意,
归锡锵金环。
空有维摩病,
愧无维摩言。
苏辙·宋
杨王灭後少英雄,
犹自澄思却月中。
已得惠妃欢喜见,
方头笑杀曲江公。
苏辙·宋
朝中寂寂少名卿,
晚岁雄猜气益横。
心怕无须少年士,
可怜未识玉奴兄。
苏辙·宋
穉柏如婴儿,
冉冉三尺长。
移根出涧石,
植干对华堂。
重露恣膏沐,
清风时抑扬。
我老不耐寒,
怜汝堪风霜。
朝夕望尔长,
尺寸常度量。
知非老人伴,
可入诸孙行。
想见十年後,
檐前蔚苍苍。
人来顾汝笑,
诵我此诗章。
苏辙·宋
曾看大柏孔明祠,
行尽天涯未见之。
此树便当称子行,
他山只可作孙枝。
栋梁知是谁家用,
舟楫唯应海水宜。
日莫飞鸦集无数,
青田老鹤未曾知。
苏辙·宋
国老相随尽,
家风慨独存。
见夫成相业,
听子得忠言。
气节惭多士,
声华盛一门。
平生高义重,
未易俗人论。
苏辙·宋
空庭一无有,
初种六株花。
青桐绿杨柳,
相映成田家。
春雨散膏油,
朝暾发萌牙。
造物知我心,
初来尽枯槎。
开花已可贵,
结子成益佳。
百事尽如此,
一生复何嗟。
我生本穷陋,
中年旅朝衙。
失脚堕南海,
生还梦荒遐。
筑室虽不多,
於我则已奢。
松筠伴衰老,
已矣无复加。
苏辙·宋
雅颂成章早,
春秋发论长。
风规留叔向,
文采似中郎。
览古明兴废,
临危喜激昂。
南迁初不恨,
李杜得从滂。
苏辙·宋
黄花九月傲清霜,
百草满园无此香。
红紫无端盗名字,
试寻本草细商量。
苏辙·宋
野鹰来,
雄雉走。
苍茫荒榛下,
毰毸大如斗。
鹰来萧萧风雨寒,
壮士台中一挥肘。
台高百尺临平川,
山中放火秋草乾。
雉肥兔饱走不去,
野鹰飞下风萧然。
嵯峨呼鹰台,
人去台已圮。
高台不可见,
况复呼鹰子。
长歌野鹰来,
当年落谁耳。
父生已不武,
子立又不强。
北兵果南下,
扰扰如驱羊。
鹰来野雉何暇走,
束缚笼中安得翔。
可怜野雉亦有爪,
两手捽鹰犹可伤。