戴复古·宋
吟边逢李白,
谈笑亦风流。
相对各青眼,
安知有白头。
两家穷活计,
四海老交游。
不负云山约,
同登百尺楼。
戴复古·宋
老年怀抱晚秋天,
欲去思君重黯然。
闻道归来有消息,
江头错认几人船。
戴复古·宋
半天轮奂独嵬峨,
遥望青原瞰碧螺。
纳纳乾坤森万象,
重重洲渚绕层波。
诗情雅与江山合,
酒兴偏于故旧多。
靴笏缚君难放浪,
樽前狂客自高歌。
戴复古·宋
别尽诸君不见君,
客愁多似海南云。
一声何处离群雁,
那向江村静处闻。
戴复古·宋
匆匆不暇去相违,
草草吟成送别诗。
千里江山客行远,
三秋风雨桂开迟。
安居但欲无公事,
举枉终须有直时。
若见右司烦寄语,
世间公道要扶持。
戴复古·宋
平生幸甚识诸公,
未免归为田舍翁。
诗稿敢求经御览,
客身自笑坐天穷。
肯将钓手遮西日,
独耸吟肩诉北风。
枉使西山有遗恨,
不能置我玉堂中。
戴复古·宋
听雨无聊赖,
高眠独掩扉。
塞鸿书不到,
海燕约同归。
吾道关通塞,
人情有是非。
荆州相别后,
王粲更谁衣。
戴复古·宋
寒儒家舍只寻常,
破纸窗边折竹床。
接物罕逢人可语,
寻春多被雨相妨。
庭垂竹叶因思酒,
室有兰花不炷香。
到底闭门非我事,
白鸥心性五湖傍。
戴复古·宋
宇宙归微数,
安危委大臣。
金门一回首,
玉节久临民。
雅志思行古,
清风不受尘。
洁斋家学旧,
用处日如新。
戴复古·宋
四海飘零似落花,
十年秋鬓带霜华。
归无驷马空题柱,
敝尽貂裘忙到家。
触目半成愁境界,
安心旋办老生涯。
可怜持蟹持杯手,
小圃携锄学种瓜。
戴复古·宋
乔木无留影,
残花尚假妍。
荒池蛙叫噪,
破屋燕周旋。
富贵偏多事,
风流得几年。
墙东有寒士,
书种世相传。
戴复古·宋
江皋有闲客,
独立对秋风。
白鸟来无数,
青林望不穷。
斜阳方照晚,
新月早腾空。
得句从谁语,
倾心酒碗中。