刘克庄·宋
宿雨轻飘洒。
少年时、追欢记节,
同人于野。
老去登临无脚力,
徙倚屋东篱榭。
但极目、海山如画。
千古惟传吹帽汉,
大将军、野马尘埃也。
须彩笔,
为陶写。
鹤归旧里空悲咤。
叹原头、累累高冢,
洛英凋谢。
留得香山病居士,
却入渔翁保社。
怅谁伴、先生情话。
樽有葡萄簪有菊,
西凉州、不似东篱下。
休唤醒,
利名者。
刘克庄·宋
过眼光阴驶。
忆垂髫、留连节物,
逢场游戏。
初试綀衣弄纨扇,
斗采菖蒲涧里。
今发白、颜苍如此。
艾子萧郎方用事,
怪先生、苦死纫兰芷。
君不乐,
欲何俟。
头标夺得群儿喜。
向溪边、旁观助噪,
叹吾衰矣。
欲建鼓旗无气力,
唤起龙泉改委。
但酒户、加封而已。
晚觉醉乡差快活,
那独醒、公子真呆底。
聊洗净,
笛筝耳。
刘克庄·宋
辜负东风约。
忆曾将、淮南草木,
笔端笼络。
后土祠中明月夜,
忽有瑶姬跨鹤。
迥不比、水仙低弱。
天上人间惟一本,
倒千钟、琼露花前酌。
追往事,
怎忘却。
移根应费仙家药。
漫回头、关山信断,
堡城笳作。
问讯而今平安否,
莫遗玉箫惊落。
但画卷、依稀描著。
白发愧无渡江曲,
与吾家、子敬相酬酢。
新旧恨,
两交错。
刘克庄·宋
老子年来,
颇自许、心肠铁石。
尚一点、消磨未尽,
爱花成癖。
懊恼每嫌寒勒住,
丁宁莫被晴烘坼。
柰暄风烈日太无情,
如何得。
张画烛,
频频惜。
凭素手,
轻轻摘。
更几番雨过,
彩云无迹。
今夕不来花下饮,
明朝空向枝头觅。
对残红满院杜鹃啼,
添愁寂。
刘克庄·宋
落日登楼,
谁管领、倦游狂客。
待唤起、沧浪渔父,
隔江吹笛。
看水看山身尚健,
忧晴忧雨头先白。
对暮云、不见美人来,
遥天碧。
山中鹤,
应相忆。
沙上鹭,
浑相识。
想石田茅屋,
草深三尺。
空有鬓如潘骑省,
断无面见陶彭泽。
便倒倾、海水浣衣尘,
难湔涤。
刘克庄·宋
鹤驭来时,
长占定、一年清绝。
九万里、纤云收尽,
帝青空阔。
月露偏为丹桂地,
风霜欲放黄花节。
听玉笙、缥缈度缑山,
吹初彻。
曾直把,
龙鳞批。
曾戏取,
鲸牙拔。
向绛河濯足,
咸池晞发。
俗子底量吾辈事,
天仙不在臞儒列。
世岂无、瑶草与蟠桃,
堪攀掇。
刘克庄·宋
天壤王郎,
数人物、方今第一。
谈笑里、风霆惊座,
云烟生笔。
落落元龙湖海气,
琅琅董相天人策。
问如何、十载尚青衫,
诸缑客。
易爱底,
些官职。
难保底,
些名节。
拟闭门投辖,
剧谈三日。
畴昔评君天下宝,
当为天下苍生惜。
向临分、慷慨出商声,
摧金石。
刘克庄·宋
往日封章,
曾耸动、君王颜色。
今似得、三闾公子,
四明狂客。
古不能箝言者口,
天方欲寿中朝脉。
算人间、岂有病无医,
须针石。
年冉冉,
袍犹碧。
心耿耿,
头先白。
笑臣舒迂缓,
臣山愚直。
拂袖归来羞炙手,
望尘拜了难伸膝。
把富春濑与首阳山,
图斋壁。
刘克庄·宋
三黜归来,
饭疏食、浑无愠色。
中年后、家如旅舍,
身如行客。
轩冕岂非疣赘具,
烟霞已是膏盲脉。
有些儿、隙地更疏泉,
堆卷石。
邻媪饷,
新篘碧。
溪友卖,
鲜鳞白。
向陈编冷笑,
孔明元直。
俗事不教污两耳,
宴居聊可盘双膝。
取当年、行脚一枝筇,
悬高壁。
刘克庄·宋
下见西山,
料他日、面无惭色。
君记取、不为吕党,
亦非秦客桧有十客。
有意挽回当世事,
无方延得诸贤脉。
笑海波、渺渺几时平,
空衔石。
园五亩,
粉红碧。
家田世,
传清白。
任天孙笑拙,
女嬃嫌直。
老去何烦援以手,
向来不要加诸膝。
待深山、深处著茅斋,
看青壁。
刘克庄·宋
畴昔胪传,
仗下奏、祥云五色。
何况是、西山弟子,
鹤山宾客。
上帝照临忠义胆,
老师付授文章脉。
问此君、仿佛似何人,
徂徕石。
园官菜,
登盘碧。
四舍米,
翻匙白。
懒投诗见素,
寄书杓直。
德耀不嫌为隐髻,
龟儿已解摇吟膝。
有谁怜、给札老相如,
家徒壁。
刘克庄·宋
昨日梢头,
点点似、玉尘珠砾。
一夜里、天公染就,
金丹颜色。
体质翻嫌西子白,
浓妆却笑东邻赤。
尽重重、帘幕不能遮,
香消息。
寒日短,
霜飞急。
未摇落,
须怜惜。
且乱簪破帽,
旋呼鸣瑟。
便好移来云月地,
莫教归去栴檀国。
怕彩鸾、隐见霎时间,
寻无迹。