张野·元
珠箔含风,
琐窗凝雾,
柳溪别是仙乡。
一枝绝艳,
袅袅动波光。
消尽人间烦暑,
冰纨腻、玉骨初凉。
肠应断,
清商一曲,
余韵惹蕖香。
幽情还解否,
冰莲数合,
碧藕丝长。
要满斟芳醑,
亲举荷觞。
耳畔向人微道,
便为侬、一醉何妨。
归来晚,
新愁几许,
山雨夜浪浪。
张野·元
洞庭珍味,
唤起愁千里。
万颗晓霜余,
记当时、小园秋霁。
玉织分露,
半醉对黄花,
惊昨梦,
渺前欢,
岁月如弹指。
天涯牢落,
无计论心事。
冉冉驿尘红,
尚依然,
袭人芳气。
帕罗轻护,
不忍破金苞,
香簌簌,
露霏霏,
总是相思泪。
张野·元
忆湖光,
醉别几经春,
千里每神驰。
恨无穷烟水,
无情岁月,
无限相思。
万里风沙梦觉,
山色碧参差。
忙对玻璃镜,
照我尘姿。
欲写从前离阔,
便安排画舸,
准备新诗。
见六桥遗构,
烟雨强撑支。
怨东风、红消翠减,
比向来、浑是老西施。
如何得、刘郎双鬓,
长似当时。
张野·元
巍然勋业历台司。
一柱尽能支。
报国与忧时。
怎瞒得、星星鬓丝。
龙门山色,
滦河云影,
添入介眉诗。
沉醉莫推辞。
趁秋满、天香桂枝。
张野·元
霭霭度春空。
长妒花阴月影中。
曾为清歌还少驻,
匆匆。
变作春前喜气浓。
一笑为谁容。
只许幽人出处同。
却恐等闲为雨后,
东风。
吹过巫山
张野·元
半世游从,
到处逢迎,
惟尔麴生。
喜一尊乘兴,
时居乐土,
三杯有力,
能破愁城。
岂料前欢,
俱成后患,
深悔从来见不明。
筠轩下,
抱厌厌病枕,
恨与谁评。
请生亟退休停。
更说甚、浊贤与圣清。
论伐人心性,
蛾眉非惨,
烁人骨髓,
鸩毒犹轻。
裂爵焚觞,
弃壶毁盒,
交绝何须出恶声。
生再拜,
道苦无大故,
遽忍忘情。