黄庭坚·宋
稠花乱叶,
到处撩人醉。
林下有孤芳,
不匆匆、成蹊桃李。
今年风雨,
莫送断肠红,
斜枝倚。
风尘里。
不带尘风气。
微嗔又喜。
约略知春味。
江上一帆愁,
梦犹寻、歌梁舞地。
如今对酒,
不似那回时,
书谩写,
梦来空,
只有相思是。
黄庭坚·宋
山明水秀,
尽属诗人道。
应是五陵儿,
见衰翁、孤吟绝倒。
一觞一咏,
潇洒寄高闲,
松月下,
竹风间,
试想为襟抱。
玉关遥指,
万里天衢杳。
笔阵扫秋风,
泻珠玑、琅琅皎皎。
卧龙智略,
三诏佐升平,
烟塞事,
玉堂心,
频把菱花照。
黄庭坚·宋
佳节清明桃李笑,
野田荒冢只生愁。
雷惊天地龙蛇蛰,
雨足郊原草木柔。
人乞祭余骄妾妇,
士甘焚死不公侯。
贤愚千载知谁是,
满眼蓬蒿共一丘。
黄庭坚·宋
朝来风日,
陡觉春衫便。
翠柳艳明眉,
戏秋千、谁家倩盼。
烟匀露洗,
草色媚横塘,
平沙软。
雕轮转。
行乐闻弦管。
追思年少,
走马寻芳伴。
一醉几缠头,
过扬州、珠帘尽卷。
而今老矣,
花似雾中看,
欢喜浅。
天涯远。
信马归来晚。
黄庭坚·宋
佳节清明桃李笑,
野田荒垅只生愁。
雷惊天地龙蛇螫,
雨足郊原草木柔。
人乞祭余骄妾妇,
士甘焚死不公侯。
贤愚千载知谁是,
满眼蓬蒿共一丘。
黄庭坚·宋
忆昔谪巴蛮。
荔子亲攀。
冰肌照映柘枝冠。
日擘轻红三百颗,
一味甘寒。
重入鬼门关。
也似人间。
一双和叶插云鬟。
赖得清湘燕玉面,
同倚阑干。
黄庭坚·宋
痴儿了却公家事,
快阁东西倚晚晴。
落木千山天远大,
澄江一道月分明。
朱弦已为佳人绝,
青眼聊因美酒横。
万里归船弄长笛,
此心吾与白鸥盟。
黄庭坚·宋
宗盟有妓能歌舞,
宜醉尊罍。
待约新醅。
车上危坡尽要推。
西邻三弄争秋月,
邀勒春回。
个里声催。
铁树枝头花也开。
黄庭坚·宋
荔枝滩上留千骑,
桃李阴繁。
燕寝香残。
画戟森森镇八蛮。
永康又得风流守,
管领江山。
少讼多闲。
烟霭楼台舞翠鬟。
黄庭坚·宋
马湖来舞钗初赐,
笳鼓声繁。
贤将开关。
威竦西山八诏蛮。
南溪地逐名贤重,
深锁群山。
燕喜公闲。
一斛明珠两小鬟。
黄庭坚·宋
投荒万里无归路,
雪点鬓繁。
度鬼门关。
已拚儿童作楚蛮。
黄云苦竹啼归去,
绕荔枝山。
蓬户身闲。
歌板谁家教小鬟。
黄庭坚·宋
虚堂密候参同火,
梨枣枝繁。
深锁三关。
不要樊姬与小蛮。
遥知风雨更阑夜,
犹梦巫山。
浓丽清闲。
晓镜新梳十二鬟。