戴复古·宋
敢写散人号,
来登君子堂。
论文才力短,
忧世话头长。
老不堪行路,
心思归故乡。
数行诗后语,
夜夜吐光芒。
戴复古·宋
扁舟泊江渚,
喜近酒家门。
出网鱼虾活,
投林鸟雀喧。
无桥通竹处,
有路到桃源。
一见南塘字,
凄然忆故园。
戴复古·宋
山束江流急,
云兼雾气深。
轻鸥闲态度,
孤雁苦声音。
客路行无极,
风光古又今。
梅花出篱落,
幽事颇关心。
戴复古·宋
江上维舟稳,
人间行路难。
数朝花雨细,
一夜社风寒。
燕语能留客,
蛙鸣岂为官。
苦吟成底事,
赢得瘦团栾。
戴复古·宋
喜作羊城客,
忘为鹤发翁。
问天求酒量,
翻海洗诗穷。
已过西南道,
适遭东北风。
扁舟载明月,
枉作卖油公。
戴复古·宋
两揆新当国,
三边未解兵。
吾君极勤俭,
天下望升平。
春雨随时下,
福星连夜明。
寒儒卜天意,
对酒百忧轻。
戴复古·宋
打鼓行船未有期,
恰如江上阻风时。
诗中一段闲公事,
幸不妨人吃荔枝。
戴复古·宋
躬耕海上奈无田,
乍可经营买钓船。
未有人供令狐米,
欲从鬼借尉迟钱。
回头归路三千里,
藉手还乡五百篇。
幸遇太平时节好,
白云深处了残年。
戴复古·宋
地上皇皇虮虱臣,
着衣吃饭亦君恩。
不能待诏金銮殿,
尝欲献诗光范门。
身在草茅忧社稷,
恨无毫发补乾坤。
才疏命薄成何事,
白首归耕东海村。
戴复古·宋
池塘渴雨蛙声少,
庭院无人燕语长。
午枕不成春草梦,
落花风静煮茶香。
戴复古·宋
春来涉几日,
又到落花时。
老面羞看镜,
愁怀强作诗。
雨墙蜗篆古,
风树鸟巢危。
有客适相过,
樽前一局横。
戴复古·宋
死灰无复暖,
槁木不逢春。
近日愁多病,
今年岁在辰。
处喧如处寂,
求旧不求新。
笑问长河水,
谁为不老人。