戴复古·宋
水落山增峻,
江空石出奇。
倚篷看不足,
解缆放教迟。
沙上雁初到,
樽前蟹可持。
中秋能几日,
又是菊花时。
戴复古·宋
就中一种芙蓉别,
只恐鹅黄学道妆。
戴复古·宋
每遇花时人竞取,
只愁斫尽春风枝。
戴复古·宋
槎牙老树得春早,
摘索好枝如雪攀。
戴复古·宋
笑共梅花语,
穷难与命争。
人皆居燠馆,
我独堕寒坑。
假合非吾道,
幽栖了此生。
门墙元自静,
群小莫从横。
戴复古·宋
诗骨梅花瘦,
归心江水流。
戴复古·宋
吾年几八十,
暮景不胜斜。
老鹤犹能语,
枯梅强作花。
一心为死计,
无意问生涯。
有酒时相过,
东隣八九家。
戴复古·宋
日月易流转,
一年仍一年。
身从忧患老,
事逐岁时迁。
白首未闻道,
清贫不愧天。
寒林松柏瘦,
花柳又春妍。
戴复古·宋
衮衮日不暇,
看看岁又徂。
一生赋茅屋,
几度换桃符。
天肯容吾老,
人皆笑我迂。
玉溪何所见,
时复问诗癯。
戴复古·宋
意气久凋落,
形模老可憎。
能扶双病脚,
赖有一枯藤。
世味淡如水,
吾心达似僧。
明朝今日事,
一任运腾腾。
戴复古·宋
腊尽无多日,
吾生有几年。
老于人事懒,
贫觉世情偏。
独枕江湖梦,
闭门风雪天。
三杯动诗兴,
得句落梅边。
戴复古·宋
石丈云岩上,
神龙噀水飞。
四时作风雨,
万斛泻珠玑。
不可形容处,
无穷造化机。
非他瀑布比,
对此欲忘归。