司空图·唐
危桥转溪路,
经雨石丛荒。
幽瀑下仙果,
孤巢悬夕阳。
病辞青琐秘,
心在紫芝房。
更喜谐招隐,
诗家有望郎。
司空图·唐
重阳未到已登临,
探得黄花且独斟。
客舍喜逢连日雨,
家山似响隔河砧。
乱来已失耕桑计,
病后休论济活心。
自贺逢时能自弃,
归鞭唯拍马鞯吟。
司空图·唐
孤枕闻莺起,
幽怀独悄然。
地融春力润,
花泛晓光鲜。
司空图·唐
争名岂在更搜奇,
不朽才消一句诗。
穷辱未甘英气阻,
乖疏还有正人知。
荷香浥露侵衣润,
松影和风傍枕移。
只此共栖尘外境,
无妨亦恋好文时。
司空图·唐
乱后他乡节,
烧残故国春。
自怜垂白首,
犹伴踏青人。
齿落伤情久,
心惊健忘频。
蜗庐经岁客,
蚕市异乡人。
率怕人言谨,
闲宜酒韵高。
山林若无虑,
名利不难逃。
司空图·唐
白日新年好,
青春上国多。
街平双阙近,
尘起五云和。
司空图·唐
不是流莺独占春,
林间彩翠四时新。
应知拟上屏风画,
偏坐横枝亦向人。
司空图·唐
永夜疑无日,
危时只赖山。
旷怀休戚外,
孤迹是非间。
司空图·唐
无宦无名拘逸兴,
有歌有酒任他乡。
看看万里休征戍,
莫向新词寄断肠。
司空图·唐
道侣难留为虐棋,
邻家闻说厌吟诗。
前峰月照分明见,
夜合香中露卧时。
此身闲得易为家,
业是吟诗与看花。
若使他生抛笔砚,
更应无事老烟霞。
司空图·唐
惊鸾迸鹭尽归林,
弱羽低垂分独沈。
带病深山犹草檄,
昭陵应识老臣心。
司空图·唐
清溪一路照羸身,
不似云台画像人。
国史数行犹有志,
只将谈笑继英尘。
马上搜奇已数篇,
籍中犹愧是顽仙。
关头传说开元事,
指点多疑孟浩然。