司空图·唐
丹霄能有几层梯,
懒更扬鞭耸翠蜺。
偶凭危栏且南望,
不劳高掌欲相携。
司空图·唐
故国无心度海潮,
老禅方丈倚中条。
夜深雨绝松堂静,
一点飞萤照寂寥。
司空图·唐
今冬腊后无残日,
故国烧来有几家。
却恨早梅添旅思,
强偷春力报年华。
花时不是偏愁我,
好事应难总取他。
已被诗魔长役思,
眼中莫厌早梅多。
年华乱后偏堪惜,
世路抛来已自生。
犹有玉真长命缕,
樽前时唱缓羁情。
一任喧阗绕四邻,
闲忙皆是自由身。
人来客去还须议,
莫遣他人作主人。
司空图·唐
花落更同悲木落,
莺声相续即蝉声。
荣枯了得无多事,
只是闲人漫系情。
司空图·唐
随风逐浪剧蓬萍,
圆首何曾解最灵。
笔砚近来多自弃,
不关妖气暗文星。
牛夸棋品无勍敌,
谢占诗家作上流。
岂似小敷春水涨,
年年鸾鹤待仙舟。
司空图·唐
秋风团扇未惊心,
笑看妆台落叶侵。
绣凤不教金缕暗,
青楼何处有寒砧。
不用频嗟世路难,
浮生各自系悲欢。
风霜一夜添羁思,
罗绮谁家待早寒?
燕巢空后谁相伴,
鸳被缝来不忍薰。
薄命敢辞长滴泪,
倡家未必肯留君。
司空图·唐
黄卷不关兼济业,
青山自保老闲身。
一行万里纤尘静,
可要张仪更入秦。
司空图·唐
多惊本为好毛衣,
只赖人怜始却归。
众鸟自知颜色减,
妒他偏向眼前飞。
司空图·唐
浮世仍逢乱,
安排赖佛书。
劳生中寿少,
抱疾上升疏。
日暖人逢鹿,
园荒雪带锄。
知非今又过,
蘧瑗最怜渠。
司空图·唐
禀朔华夷会,
开春气象生。
日随行阙近,
岳为寿觞晴。
作睿由稽古,
昭仁事措刑。
上玄劳眷佑,
高庙保忠贞。
星变当移幸,
人心喜奉迎。
传呼清御道,
雪涕识臣诚。
鼎饪和方济,
台阶润欲平。
扶天咨协力,
并日召延英。
金跃洪炉动,
云驱众蛰惊。
关中留王气,
席上纵奇兵。
累降搜贤诏,
兼持进善旌。
短辕收骥步,
直路发鹏程。
自乏匡时略,
非沽矫俗名。
鹤笼何足献,
蜗舍别无营。
羸带漳滨病,
吟哀越客声。
移居荒药圃,
耗志在棋枰。
醉忘身空老,
书怜眼尚明。
偶能甘蹇分,
岂是薄浮荣。
虑戒防微浅,
□知近利轻。
献陵三百里,
寤寐祷时清。
司空图·唐
年年山□□来频,
莫强孤危竞要津。
吉卦偶成开病眼,
暖檐还葺寄羸身。
求仙自躁非无药,
报国当材别有人。
鬓发堪伤白已遍,
镜中更待白眉新。
司空图·唐
身病时亦危,
逢秋多恸哭。
风波一摇荡,
天地几翻覆。
孤萤出荒池,
落叶穿破屋。
势利长草草,
何人访幽独。