司空图·唐
得见明时下寿身,
须甘岁酒更移巡。
生情暗结千重恨,
寒势常欺一半春。
文武轻销丹灶火,
市朝偏贵黑头人。
自伤衰飒慵开镜,
拟与儿童别写真。
司空图·唐
形胜今虽在,
荒凉恨不穷。
虎狼秦国破,
狐兔汉陵空。
司空图·唐
惨惨日将暮,
驱羸独到庄。
沙痕傍墟落,
风色入牛羊。
新霁田园处,
夕阳禾黍明。
沙村平见水,
深巷有鸥声。
司空图·唐
景物皆难驻,
伤春复怨秋。
旋书红叶落,
拟画碧云收。
司空图·唐
昔岁登临未衰飒,
不知何事爱伤情。
今来揽镜翻堪喜,
乱后霜须长几茎。
司空图·唐
涧户芳烟接水村,
乱来归得道仍存。
数竿新竹当轩上,
不羡侯家立戟门。
司空图·唐
草堂琴画已判烧,
犹托邻僧护燕巢。
此去不缘名利去,
若逢逋客莫相嘲。
司空图·唐
客处偷闲未是闲,
石楠虽好懒频攀。
如何风叶西归路,
吹断寒云见故山。
司空图·唐
酿黍长添不尽杯,
只忧花尽客空回。
垂杨且为晴遮日,
留遇重阳即放开。
司空图·唐
乐退安贫知是分,
成家报国亦何惭。
到还僧院心期在,
瑟瑟澄鲜百丈潭。
司空图·唐
檐前减燕菊添芳,
燕尽庭前菊又荒。
老大比他年少少,
每逢佳节更悲凉。
雨寒莫待菊花催,
须怕晴空暖并开。
开却一枝开却尽,
且随幽蝶更徘徊。
青娥懒唱无衣换,
黄菊新开乞酒难。
长有长亭惆怅事,
隔河更得对凭栏。
白发怕寒梳更懒,
黄花晴日照初开。
篱头应是蝶相报,
已被邻家携酒来。
司空图·唐
娟娟群松,
下有漪流。
晴雪满汀,
隔溪渔舟。
可人如玉,
步屟寻幽。
载行载止,
空碧悠悠。
神出古异,
淡不可收。
如月之曙,
如气之秋。