戴复古·宋
鼠璞窃美名,
冠玉假外观。
良人夸意气,
下妾愁岁晏。
念君始行迈,
雪岭梅初粲。
春风桃已红,
光阴等飞弹。
相思果如何,
金环宽玉腕。
昔为连理枝,
今作抟沙散。
惜哉牛与女,
脉脉阻河汉。
特栖良独难,
守坚只自赞。
双剑几时合,
寄声问华焕。
勿听五羊歌,
富贵忘贫贱。
戴复古·宋
览镜忽有感,
谁能写我真。
崚嶒忍饥面,
蹭蹬苦吟身。
风叶飘零夜,
雨花狼籍春。
相过慰牢落,
吾族有诗人。
戴复古·宋
北风吹岁暮,
空闺独栖止。
夙兴泪盈掬,
夕息梦千里。
妾生胡不仁,
失身从浪子。
嚼檗苦我心,
餐冰噤我齿。
离异何足愁,
险涩可胜纪。
寄书西飞雁,
反覆话终始。
戴复古·宋
岂说从来用处难,
出乘五马看庐山。
凤凰览德下千仞,
虎豹憎人上九关。
持论太高天动色,
忧时未老鬓先斑。
平生风节谁其似,
汲黯朱云伯仲间。
戴复古·宋
长忆西湾击小舟,
野人曾伴使君游。
夜浮星子邀明月,
雨对庐君说好秋。
坐拥红妆磨宝砚,
醉歌赤壁写银钩。
当时一段风流事,
翻作相思一段愁。
戴复古·宋
蛮貊闻名姓,
当今有此人。
片心天共广,
一笑物为春。
花满金陵路,
风清玉塞尘。
九重方简注,
四海望经纶。
戴复古·宋
燕许文章笔,
片言轻万金。
先人十诗序,
孝子一生心。
入手方为宝,
三年等到今。
九泉应有望,
取璧照山林。
戴复古·宋
无山可种菊,
强号菊山人。
结得诸公好,
吟成五字新。
红尘时在路,
白发未离贫。
吾辈浑如此,
天公似不仁。
戴复古·宋
顷上山台谒,
临行辱赠诗。
相思寸心在,
莫讶尺书迟。
好月登楼夜,
清秋落木时。
见君花萼集,
梦到谢公池。
戴复古·宋
天族文章士,
会稽山水州。
地灵钟秀异,
人物信风流。
要自用卿法,
如何与妇谋。
功名须早计,
莫为海云留。
戴复古·宋
吾乡幸有吴夫子,
星斗网罗文字胸。
百鸟收声听鸣凤,
千山落木秀孤松。
旁通沧海江山水,
高压云城帢帻峰。
每见一斑三叹息,
白头未得奉从容。
戴复古·宋
七十七翁犹眼明,
三台星畔见奎星。
文章有气吞馀子,
议论无差本六经。
愧我不能攀逸驾,
得君自足振颓龄。
玉溪常与荆溪接,
分得馀波到石屏。