戴复古·宋
一生飘泊客途中,
抚技从人类百工。
白首归来入诗社,
犹思渭北与江东。
戴复古·宋
相看俱作白头翁,
出处规模自不同。
我走江湖作狂梦,
君能面壁课成功。
戴复古·宋
金谷园林知几家,
竞栽桃李作春华。
无人得似天工巧,
明月中间种桂花。
戴复古·宋
自笑诗人多好酒,
君能不饮任樽空。
劝君莫倚醒醒眼,
却笑傍人醉面红。
戴复古·宋
吾乡自昔诗人少,
委羽先生后有翁。
坐客无毡君莫笑,
云台有集继家风。
戴复古·宋
去年汝来巢我屋,
梁间污泥高一尺。
啄腥抛秽不汝厌,
生长群雏我护惜。
家贫惠爱不及人,
自谓于汝独有力。
不望汝如灵蛇衔宝珠,
雀献金环来报德。
春风期汝一相顾,
对语茅檐慰岑寂。
如何今年来,
于我绝踪迹。
一贪帘幕画堂间,
便视吾庐为弃物。
戴复古·宋
何以润泉号,
取其清又清。
天游一丘壑,
孩视几公卿。
杯举即时酒,
诗留后世名。
黄花秋意足,
东望忆渊明。
戴复古·宋
绣斧离章贡,
旋闻帅寿沙。
先生方易节,
客子已还家。
别后仙凡隔,
归来道路赊。
秋风两行字,
也胜寄梅花。
戴复古·宋
身退谋家易,
时危致主难。
才能今管乐,
人物旧张韩。
吾国日以小,
边疆风正寒。
平生倚天剑,
终待斩楼兰。
戴复古·宋
忆作南州客,
归来东海滨。
尚怀忧世志,
忍说在家贫。
老作山林计,
梦随车马尘。
郁孤台上月,
无复照诗人。
戴复古·宋
闻说营新第,
无从贺落成。
门庭山水色,
楼阁管弦声。
海内二三杰,
胸中十万兵。
宁为一区计,
不使九州平。
戴复古·宋
经年不见玉溪翁,
百里江山万里同。
无计相从话心曲,
时挥一纸寄西风。